Diabełki Siostrom wstęp wzbroniony! Tom 3

DIABEŁKI WCIELONE

I trzeci tom „Diabełków” wskoczył na sklepowe półki. I ja się cieszę, bo lubię tę serię, choć to nic wielkiego, nic odkrywczego i nic tak mocnego, jak niektóre uwielbiane przeze mnie serie („Titeuf” chociażby). Bo nadal dobrze się bawię, bo nadal mnie to śmieszy – nie cały czas, ale jednak – i ogólnie rzecz biorąc przyjemne jest to wszystko, z mile niegrzeczną nutą, choć jednocześnie, jak wiadomo, bez treści, których mali czytelnicy poznawać nie powinni. A wszystko jest tak zrobione, że ma szansę spodobać się nie tylko dzieciom.

Oto oni. Rodzeństwo, prawdziwe diabełki, diabły wcielone. Ciągle coś psocą, a przede wszystkim ciągle sobie dokuczają, ciągle wykręcają jakieś numery i zmagają się ze sobą. Kto jest górą? Oczywiście Nina, ale czasem Tomek też potrafi pokazać na co stać. A tu jeszcze pojawia się tym razem kuzyn Franek, który może zmienić układ sił. Do tego wkrótce rodzeństwo zostanie samotnie z tatą i…

Pamiętacie, jak to było być dzieckiem? Co się wtedy lubiło? Za czasów mojego dzieciństwa wielkiego wyboru lektur nie było, więc czytałem wszystko, jak leciało, co tylko wpadło mi w ręce, więc i wszystkie te stricte ugrzecznione komiksy, z dydaktycznym wydźwiękiem nawet, jeśli czasem zgrzytałem przy tym zębami, i czytałem te zdecydowanie mniej grzeczne. Bo te też były, choć już niestety w późniejszych latach. „Kid Paddle” czy „Titeuf” kupiły mnie jednak właśnie takim niegrzecznym podejściem, nieszablonowym, jak na komiksy dla dzieci i nadal je cenię. A „Diabełki” to właśnie coś w tym stylu, łagodniejsze, takiego wrażenia już nie robią, ale nadal przyjemne są i warte uwagi.

„Diabełki”, jak ich Diabełki, psotne są, nieułożone, niepokorne, ale też nie aż tak, by wywinąć nam numer, jaki by nie przeszedł. I są też jakby odrobinę obrzydliwe, ale nie aż tak, jak „Titeuf”. Poza tym, zostając w tej sferze porównań, ich przygody bazują na podobnych, co np. „Sisters” schematach, ale jednocześnie są bardziej szalone i nastawione na mocniejszą akcję. Ale nadal ograniczone są do jednostronicowych opowiastek, które czytać można niezależnie. Także po dowolny tom serii możecie sięgnąć nie znając całej reszty, zaczął go czytać w dowolnym momencie i nie będzie miało to wpływu na odbiór, bo seria nie wymaga od czytelnika nic, poza chęcią rozerwania się.

Ale też i oferuje sporo ponadto. Bo chyba każdy, kto na dzieci nie patrzy przez różowe okulary, zobaczy w tym sporo prawdy, czasem jakże gorzkiej. Co oczywiście nikomu nie przeszkodzi w czerpaniu przyjemności z lektury. I z bardzo przyjemnych dla oka ilustracji, które też spodobają się czytelnikom w różnym wieku.

Fajna rzecz. Tak po prostu. Jest kilka podobnych tytułów, które wolę, choćby wydawanego obecnie „Cedryka”, nadal jednak „Diabełki” do mnie trafiają i chętnie tu wracam. I wrócę jeszcze nie raz.

Sięgając po recenzowany album Diabełki tom 3, kolejny raz mamy do czynienia ze zbiorem trzech prostych, ale wypełnionych po brzegi zwariowanym humorem historii. Podtytuł komiksu (Siostrom wstęp wzbroniony) dosyć dobrze obrazuje treść poszczególnych rozdziałów. Motywem przewodnim jest bowiem tutaj rywalizacja Niny i Tomka. Brat i siostra nieustannie bowiem kombinują jak sobie wzajemnie uprzykrzyć życie. O dziwo potrafią oni jednak kiedy sytuacja tego wymaga zakopać wojenny topór. Szczególnie jeśli chodzi o wykombinowanie nowego pomysłu jak przyprawić dorosłych o kolejne siwe włosy na głowie. Określanie ich “diabełkami” w końcu mocno zobowiązuje.

Olivier Dutto serwuje więc tutaj czytelnikowi solidną porcję mocno zwariowanych treści, w których skrajnie przerysowuje on rodzinne relacje. Młodzi bohaterowie to wulkany energii, która zostaje wykorzystana w dość diabolicznej formie. Naprawdę trudno jest więc komiksowi odmówić sporej dawki humoru. Przy większości zawartych tu żartów na twarzy czytelnika mimowolnie pojawia się uśmiech. Pozycja ta pozostaje jednak w cieniu innych serii (np. Ptyś i Bill). Brakuje bowiem tutaj moim zdaniem jakiegoś głębszego przesłania, które byłoby dla albumu pewną wartością dodaną.