Superman Ten, który spadł

SUPERMAN: KONIEC CZY POCZĄTEK?

„Superman” Jurgensa się skończył. Skończył się „Superman” Bendisa. No i chyba kończy się dla mnie ta seria, bo po ich runach nowy „Supek” to już nie to. Da się to czytać, ale nic mnie już nie porywa, fabuła nie zaskakuje… No taka rzemieślnicza robota to, oby pociągnąć serię dalej, w oczekiwaniu, aż pojawi się jakiś pomysł albo z ktoś z takowym. Ale na razie tego brak. Jest wiec opowieść, która ma pokazać świat Supermana po ostatnim wielkim przetasowywaniu uniwersum, która powinna być przełomowa, jest… No właściwie jest tylko dla zagorzałych fanów postaci, coś jak ostatnie „Batmany” po skończeniu serii pisanej przez Toma Kinga.

Clark i Jon wracają w kosmos. Wszystko z powodu wiadomości od jednego ze starych znajomych. A w kosmosie, jak to w kosmosie, czeka na nich sporo zagrożeń i wrogów. Ojciec i syn będą musieli współpracować, jak nigdy wcześniej, by pomóc mieszkańcom obcego świata i pokonać przeciwności. A przy okazji przekonać się czy to koniec Człowieka ze Stali, czy może narodziny nowego?

Koniec jednego rozdziału uniwersum, początek nowego. Było to, było nie raz. Zawsze po czymś takim nadchodził czas wielkich twórców, bo lata 80. Po „Kryzysie na nieskończonych Ziemiach” to czas, kiedy „Supermana” przejął John Byrne i pozamiatał. Kiedy za czasów Nowego DC Comics (New 52) Superek dostał swój restart, jego przygody oddano w ręce Granta Morrisona i ten też dał radę. A potem radę dawali i Jurgens, i Bendis… A teraz swóją kolej dostał Phillip Kennedy Johnson, gość z nominacją do Eisnera na koncie i już tak dobrze nie jest. Zresztą Johnson pokazał nam już, co potrafi pisząc jedną z historii o tej postaci w „Stanie przyszłości”. Jedną z lepszych w zbiorze, to prawda, ale nic szczególnego też to nie było.

I niczym szczególnym nie jest też ten jego „Superman”. Są tu pomysły, sceny, które mają zadatek, ale to taka trzech, która sprawdza się bardziej, jako momenty, niż jako jedna wielka całość. Zresztą żadna wielka to całość, bo na album składają się dwie opowieści. I niby to ciąg dalszy, niby to nowy początek, ale nie kupił mnie do końca ani jako to, ani to. Może jestem zbyt małym fanem postaci, w DC zawsze wolałem Batmana, a tak w ogóle to Lobo i John Constantine byli moimi ulubieńcami z tej stajni, odkąd ich poznałem. A może moje oczekiwania co do kreacji postaci i jej przygód mijają się trochę z tym, co serwować chcą mi autorzy (a to, co w serii na amerykańskim rynku dzieje się w ostatnim czasie, z odwracaniem wszystkich tych rewolucji Bendia na czele, to już w ogóle woła o pomstę do nieba). Tak czy inaczej przeczytałem i tyle. Nie porwało, choć nie nudziło.

No i graficznie mogłoby być to lepsze, bo za Hesterem nigdy nie przepadałem, a Godlewski, jak się okazuje, to też nie moja bajka. Źle się na to nie patrzy, ale wzroku nic na dłużej nie przykuwa. Ot taki komiks środka albo dla zagorzałych fanów, albo dla nowych czytelników, którzy postaci nie znają i nie mają większych oczekiwań odnośnie tego, co ich czeka. Ot tyle. Ja mam za to nadzieję, że Egmont wróci do klasyki i zaserwuje nam np. „Śmierć i powrót Supermana” i parę innych, niezapomnianych opowieści.

W albumie Superman: Ten, który spadł, na czytelnika czekają dwie oddzielne historie, w których ojciec i syn będą walczyć z wszechobecnym złem. Pierwsza z opowieści (Złoty Wiek) stara się zaprezentować złożone relacje rodzica i dziecka. Jon Kent znając przyszłość, zdaje sobie sprawę z tego, że zbliża się kres potęgi Supermana. Tytułowy „złoty wiek” jest więc swoistego rodzaju alegorią czasu kiedy dziecko uznaje swojego rodzica za niezniszczalnego i nieśmiertelnego. Wszystko ma jednak swój kres i trzeba się na niego jakoś przygotować. Dramatyczno-emocjonalny wydźwięk historii potrafi być naprawdę urzekający. Szkoda tylko, że wątek ten stanowi malutką część większej całości i nie ma okazji w pełni zaprezentować swojego potencjału. Twórca bowiem dość szybko spycha tę tematykę na dalszy plan, więcej czasu poświęcając dosyć sztampowej akcji.

Niestety drugi z dostępnych tutaj rozdziałów (Ten, który spadł) również pozostawia trochę do życzenia. Kolejny bowiem raz Phillip Kennedy Johnson poświęca moim zdaniem zbyt mało uwagi na mocniejsze rozwinięcie relacji rodzinnych. Scenarzysta ponownie na pierwszy plan wysuwa widowiskową, ale mającą swoje niedociągnięcia akcję. Jeśli ktoś chce oddać się prostej superbohaterskiej rozrywce bez konieczności zadawania pytań typu “dlaczego i po co” (i niedoszukiwania się w niektórych wydarzeniach jakiegokolwiek sensu) to prawdopodobnie będzie z lektury zadowolony. Cała reszta czytelników będzie musiała jednak poradzić sobie z niedosytem, jaki pozostawia ta historia (i cały album).