TAK UMIERA BOHATER

No i nadszedł ten moment. Wielki finał losów Spider-Mana – a przynajmniej Spider-Mana w postaci Petera Parkera kryjącego się pod maską – a zarazem nowe otwarcie i wprowadzenie na scenę postaci Milesa Moralesa. Śmierć Spider-Mana? Trochę razy już mu się umierało, jeszcze więcej razy porzucił swą rolę, a Marvel z zabijania bohaterów (a potem ich ożywiania) zrobił stały element swoich publikacji, więc co tu można jeszcze ciekawego opowiedzieć? A no można, jeśli jest się takim Bendisem, wspieranym na dodatek choćby przez Marka Millara i Jonathana Hikcmana. Dlatego ten tom jest taki rewelacyjny, zabawny, niewymuszony, a jednocześnie nasycony emocjami, wzruszeniami i wyśmienitą akcją. Więc jest, co poczytać, jest na co popatrzeć i zachwycać się też jest czym. I w końcu, po latach, w wersji, jaka się nam po prostu należała. Ale po kolei.

W życiu Petera, jak zawsze, się dzieje. Sprawy szkolne, osobiste relacje… A tu jeszcze Ultimates decydują się szkolić Petera tak, by poradził sobie, jako heros. Niestety pierwsze szkolenie z Iron Manem kończy się na polu walki pomiędzy Black Cat a Mysterio o Klucz Zodiaku – artefakt, który dał władzę Kingpinowi, a który potrafi spełniać wolę posiadacza. Efekt jest katastrofalny, ale prawdziwa katastrofa dopiero nadchodzi. Z Triskelionu uciekają Osborn, Kraven, Dock Ock, Electro, Sandman i Vulture. Cel mają jeden i wiadomy – zamordować Petera. Niestety Spider-Man nie może liczyć tym razem na pomoc herosów, wybucha bowiem wojna między Ultimates a Ultimate Avengers. Zaczyna więc walkę o przetrwanie i ocalenie swoich bliskich…

Ten komiks to był strzał w dziesiątkę. Uśmiercić jednego z najbardziej lubianych bohaterów i zarazem uśmiercić tak, by już nigdy nie wrócił. Potem, oczywiście, na chwilę to odwrócono, ale wiele lat od tamtej chwili minęło, a i to było jedynie po to, by zaraz potem uśmiercić całe uniwersum Ultimate (choć w tym roku Hickman, który tego dokonał, ma je przywrócić), a wraz z nim Petera. Można by powątpiewać, czy ogłoszenie już w tytule, że Peter umrze to dobre rozwiązanie, ale ewentualne głosy przeciw takiemu podejściu do tematu milkną bardzo szybko. Chwyt reklamowy? Owszem. Podniesie się sprzedaż? Pewnie. Ale Bendis pokazał coś jeszcze – wiemy, że śmierć nadciąga, że jest blisko, coraz bliżej, więc autor każdy moment zbudował tak, by wypełniały go emocje. MJ wraca do Parkera, J. Jonah Jameson, który odkrył jego tajną tożsamość, jest gotów zrobić dla niego wszystko w ramach podzięki za ocalenie życia. Kapitan Ameryka jest jemu przeciwny. Każda z tych relacji to mały brylant wypełniony smutkiem, bo wiemy co nadciąga. Wiemy co będzie. Chcemy do ostatniej chwili łudzić się, oszukiwać, mieć nadzieję, bo przecież pojawia się pomoc, bo Peter jakoś sobie radzić, bo… bo… Ale nadziei nie ma. I to przejmuje do głębi.

A wielka zasługa tego, jak doskonale Bendis rozkłada akcenty. Akcja jest poprowadzona z mangową niemalże dynamiką. Czułe chwile trafione są w punkt – niby teen drama, ale na poziomie o niebo wyższym, niż np. w serialowej „Ms Marvel”, jak dla mnie wielkiej porażce MCU. Spokojne momenty… tych prawie już nie ma, od chwili, gdy akcja zaczyna się na całego, a na to długo czekać nie musimy. Reszta to jedna wielka walka z czasem. Pojedynek, który wyczerpuje i bohaterów i nas. Potem zostaje już tylko smutek. I paradoksalnie, dobra zabawa.