RZEŹ

Pamiętam początki świata Ultimate. Ileż to było kontrowersji, kiedy kolejni bohaterowie stawali się postaciami opowiedzianymi na nowo pod szyldem tej linii wydawniczej, ileż pytań czy Marvel ostatecznie zastąpi w ten sposób stare serie i ile dociekań, co z doskonale znanych już fabuł, które Bendis, Millar, Ellis i im podobni zamierzali odtwarzać po swojemu trafi do tutejszego kanonu. W przypadku „Spider-Mana”, Bendis powiedział wówczas, że chce przyziemnych opowieści. Żadnych kosmicznych symbiontów, żadnych klonów, nawet Venoma uczynił eksperymentem medycznym, trzymając się swojego postanowienia. Do czasu, kiedy wprowadził do fabuły Carnage’a. Co nie zmienia faktu, że wyszedł mu z tego kolejny rewelacyjny komiks, który zachwyci miłośników Pajęczaka.

Relacja między Peterem, MJ i Gwen zagęszcza się od kiedy Stacy wie o tym, kto kryje się pod pajęczą maską. Niestety kolejne pojedynki, w tym m.in. z Punisherem sprawiają, że ciało Petera wzbogaca się o kilka nowych ran. Nie chcąc mieszać w to ukochanej, którą urazy przyprawiają o mdłości, Parker udaje się po pomoc do doktora Curta Connersa. Nie wie, jak bardzo odmieni to jego życie. Conners decyduje się zbadać pozostawioną przez chłopaka krew, a zaintrygowany wynikami namawia go na eksperyment, który ma pokazać prawdę o mocach Pająka i tym, co zachodzi w organizmie Parkera. Peter nie jest jednak świadomy, że Conners wraz ze swoim pomocnikiem Benem Reillym posunie się za daleko, a wychodowana z krwi Petera istota, klon, stanie się zagrożeniem nie tylko dla mieszkańców NY, ale przede wszystkim bliskich Parkera…
Potem otrzymujemy trzy luźne opowieści. W pierwszej z nich Peter odkrywa, że jest w ciele Wolverine’a, podczas, gdy Wolvie trafił w jego ciało. W drugiej Johnny Storm z powodu nie skończenia liceum, przybywa do szkoły Petera dokończyć edukację i zaczyna spotykać się z jedną z doskonale znanych nam postaci. Całość kończy opowieść o tym, jak Ben Urich na rozkaz JJJ zabiera Petera w teren, żeby zrobić artykuł o Dr. Strange’u. Spotkanie to przerośnie oczekiwania wszystkich…

Ben Reilly, Carnage, Punisher, Jaszczur, Jean De Wolff, Dr. Strange… Oj zaczyna się dziać i to jakże ciekawie. Czyżby Bendis sprzeniewierzył się własnym zasadom, które miały uchronić serię od tego (czyt. klony), co głupotą niemal pogrążyło starego „Amazing Spider-Mana”? A może miał doskonały pomysł, by wbrew pierwotnym zamierzeniom uczynić tę jedną z największych Pajęczych Sag wreszcie należycie znakomitą opowieścią? Cokolwiek przyświecało Bendisowi przy pisaniu tego tomu (a wierzę, że jest to druga opcja), udało mu się znakomicie. Wyważenie pomiędzy akcją, a momentami spokojnymi, prywatnymi, intymnymi wręcz, ciekawe rozwiązania fabularne i solidne retardacje uczyniły z tego komiksu kawał świetnej historii obrazkowej z porcją wzruszeń. A do tego wreszcie okazuje się co takiego od kilkunastu zeszytów Flash chciał od Petera.

Oprócz tych elementów mamy tu oczywiście świetną akcję, znakomity klimat, doskonałe rozbudowanie psychologicznego portretu bohaterów, wyśmienite tło obyczajowe, humor, żonglowanie pajęczymi motywami… Nieco słabiej jest w drugiej części albumu we wspomnianych luźnych opowieściach. Tu co prawda wątki obyczajowe urzekają, ale tym razem akcja nieco kuleje, a humor nie powala na kolana. Czytając te zeszyty, odnosi się wrażenie, jakby po serii tragedii i ważnych kwestii, chwile te miały być swoistym wytchnieniem. Odpoczynkiem.