Garfield jako taki. Tom 1

Stereotypy sprawiły, że często rudzi są postrzegani jako osoby chciwe, podstępne, niegodne zaufania, a w skrajnych przypadkach nawet pozbawione duszy. Oczywiście, nie należy dawać temu wiary, chociaż niedawno pewien rudy nie miał lekkiego życia, ale to raczej przez Rosjanina (ale przynajmniej dobrze Ci zapłacili, Conor).

Lepiej od zdetronizowanego Irlandczyka ze swoim pomarańczowym umaszczeniem radzi sobie Garfield. Legendarny kocur poczęty przez Jima Davisa jest właściwie czystym złem schowanym pod mięciutkim futerkiem (ale duszę chyba jednak ma… jakąś). Przy okazji daje też potwierdzenie wszystkim przekonaniom krążącym o kotach. To on jest panem domu, przeświadczonym o własnej wspaniałości, aroganckim, ospałym zjadaczem i drapaczem wszystkiego. Nie próbujcie z tym nawet dyskutować.

Z upodobań kulinarnych Garfield jest Włochem (tu można wstawić memiczne tłumaczenie na włoski za pomocą zamaszystej gestykulacji), ale z charakteru bliżej mu do Janusza Polaka (ten złodziej „somsiad” Odi!). Mimo to ciężko jest nie polubić tego futrzaka i ma on też swoją miłą stronę. Tyle, że jest ona schowana pod futrem i tłuszczem.

Historia Garfielda zaczęła się w 1978 roku. Pod pseudonimem „Mruczek” donosił na opozycyjnych kolegów… Wróć, przecież nie o takich teczkach mowa. Nie skłamałem jednak, pisząc, że Jim Davis zaczął tę kocią historię w 1978 roku. Wtedy też nasz kudłaty rudzielec wyglądał nieco inaczej niż jego powszechnie kojarzona postać. Poznalibyście go na ulicy, ale pomyślelibyście, że w policzki pogryzł go cały ul pszczół… Albo, że trzyma w nich lasagne. Nie wiem jednak, czy mieszanka makaronu, sera i mięsa przetrwałaby w jego paszczy dłużej niż moment. Charakter Garfielda i jego zachowania były już jednak ukształtowane. Cyniczny, nienażarty i leniwy kociak był i pozostał ujmujący.

Tajne teczki nie były jednak do końca żartem. Album pozwala nam się dowiedzieć o Garfieldzie tych powszechnie nieznanych faktów. Ja na przykład nie wiedziałem, że ten czworonóg uwielbia pić kawę. Niestety, jednak dodaje do niej cukru. Każdy bohater ma jakąś skazę na swoim pomniku, no nic. Kot nie lubi zaś elektryczności statycznej (za bardzo puszy futro), splotu krzyżowego w zasłonach (pazury w nim utykają), a także harcerek i listonoszy (chyba jakaś awersja do uniformów).

Jak każda dobra teczka, również i ta jest opatrzona bogatym materiałem wizualnym. Esencją Garfielda są „paski” – 3 komiksowe kadry, czytane tradycyjnie od lewej do prawej, przedstawiają krótką opowieść. Scenki są wypełnione humorem, zarówno słownym, jak i sytuacyjnym. Raz będzie nieco absurdalnie, a raz kot uraczy nas niemałą dawką sarkazmu. Styl rysowania Jima Davisa jest powszechnie znany i adekwatnie do wymaganej roli: prosty, przejrzysty. Warto jednak zauważyć, że artysta świetnie oddaje emocje wyrażane na kocim pyszczku, a do przyjemnych dla oka pastelowych kolorów dokłada adekwatne wyrazy dźwiękonaśladowcze (WIRRRRR! KOPS! DZIAB!).

Pełną recenzję znajdziecie tutaj: http://www.leniwapopkultura.pl/garfield-tlusty-koci-trojpak-tom-1-recenzja/

Recenzent zaświadcza, że podczas pisania recenzji żaden kot, a już na pewno nie rudy i nie o imieniu Garfield, nie nadzorował jego pracy poprzez trzymanie wysuniętych pazurów na jego plecach (Ał! Przecież napisałem, że to nie Ty!).

isząc coś o Garfieldzie, nie można wspomnieć o jego twórcy, czyli Jimie Davisie. Bez niego ekscentryczny kot, który wielbi lazanię, lubi oglądać telewizję i nienawidzi psów, w ogóle by nie powstał. A przecież w czerwcu minęło 40 lat gdy ten żarłoczny futrzak zawojował serca niemalże całego świata. Tak zwane paski z jego przygodami ukazują się w gazetach na wszystkich kontynentach. Powstały także filmy animowane, oraz nowatorskie połączenie animacji z filmem aktorskim. To znaczy nowatorskie w tamtych czasach, a był rok 2000. Nakładem Egmont Polska ukazał się właśnie pierwszy-zbiorczy tom przygód Garfielda-a co ważniejsze-te paski są ułożone w porządku chronologicznym. Czyli zaczynamy od roku 1978. Od tamtego czasu kot przeszedł przemianę jednak nadal to ten sam złośliwy zwierzak.

Garfield nienawidzi najbardziej poniedziałków, poranków i Nermala-w tej właśnie kolejności. Jest złośliwy w stosunku do Odiego-owszem, ale nie można powiedzieć że go nienawidzi. Toleruje-to najlepsze słowo. A swojego pana uważa za dostarczyciela lazanii i innych smakołyków.
Na kartach tego zbiorczego wydania mamy okazję przekonać się dlaczego ten kot jest tak wielbiony przez prawie wszystkich. Jego geniusz to przede wszystkim złośliwe uwagi na temat wszystkiego, poczucie humoru i to, że nie zniechęca się gdy jakiś jego wredny plan nie wyjdzie. Przystepuje wtedy do kolejnego.

Słowem podsumowania, uważam że ten komiks, to jedna z najzabawniejszych rzeczy jakie powstały. Garfield, Odie i jego pan, który jest nieudacznikiem. I Nermal, który swoją doskonałością doprowadza naszego kota do białej gorączki. To trzeba znać. Zachęcam zatem do lektury. Bawić się będziecie-zapewniam-doskonale. Komiks do nabycia na stronie wydawnictwa Egmont Polska. Już za niedługo światło dzienne ujrzy drugi tom zbiorczego wydania przygód zwariowanego kota.